Je heet een NSB'er als je je collega verraadt

Code nr 1 op de werkvloer: ‘Je laat een collega nooit vallen.'
Dit is de medewerkersvariant van: ‘het management heeft altijd gelijk dus dat steun je'. Wanneer je een collega afvalt bij je baas, dan geldt dat als hoogverraad. Dit heeft soms geweldige repercussies tot gevolg vanuit het informele circuit.

Zoals managers elkaar steunen en rugdekking geven, zo kan er op de werkvloer een sfeer heersen waarin medewerkers elkaar altijd zullen steunen en niet zullen laten vallen. Groepen kunnen buitengewoon homogeen zijn in hun weerstand en dan vallen directief geïmplementeerde veranderingen in negen van de tien gevallen verkeerd uit. Het is simpelweg zo dat medewerkers op ‘We gaan het anders doen' reageren met ‘Wij niet'. Het geeft maar aan dat ze heel goed begrijpen dat ze nodig zijn bij de realisatie van een verandering.
Homogene managementteams kunnen homogene medewerkerteams tegenover zich vinden. Machogedrag helpt dan meestal niet. Je zal iets aan de relatie moeten doen. Naar de mensen toe moeten gaan. En met ze moeten praten over de dingen die hen zo boos maken, maar ook de moed hebben om ze tegen te spreken in de discussie en ze duidelijk te maken dat er wel een prestatie wordt verwacht. Geen gepolder!
Je ontkomt echter niet aan open en integere gesprekken. Je zal er aandacht voor moeten nemen. Alle kritiek die niet bij jou komt, ontwikkelt zich door buiten jouw gezichtsveld en kan zich plotseling tegen je keren. En dat is jammer, want kritiek bevat vaak geweldig veel procesinformatie.
De norm dat je een collega nooit mag laten vallen kan leiden tot akelige dingen. Iemand die openhartig met zijn leidinggevende heeft gesproken over misstanden op zijn werkplek, kan veroordeeld worden door zijn collega's als een ‘verrader'. Een hard woord, maar de praktijk is vaak nog harder dan het woord. Pesterijen kunnen het gevolg zijn. En tenslotte ziekteverzuim.
Vraagje: hoe doorbreek je dit?