Gewoon negatief bestaat niet in neuromanagement

Badinerend praten over medewerkers is bij sommige managers een gewoonte geworden. Vooral als die medewerkers bij veranderprocessen veel weerstand hebben. In veranderkundige boeken wordt wel eens aanbevolen om aan mensen met weerstand niet teveel aandacht te besteden. Je kunt je beter richten op de groep medewerkers die wel meewil. Die trekt de groep twijfelaars wel over de streep. Ik vind dat op zijn zachtst gezegd onhandig.

Badinerend praten over medewerkers is bij sommige managers een gewoonte geworden. Vooral als die medewerkers bij veranderprocessen veel weerstand hebben. Of ‘negatief’ zijn. Hoe ze ook benaderd worden, telkens is hun reactie hetzelfde. 

In veranderkundige boeken wordt wel eens aanbevolen om aan mensen met weerstand niet teveel aandacht te besteden. Je kunt je beter richten op de groep medewerkers die wel meewil. Die trekt de groep twijfelaars wel over de streep. 

Ik vind dat op zijn zachtst gezegd onhandig. En minder zacht gezegd: een bewijs dat die managers en veranderkundigen te weinig doen met gegevens uit de hoek van de neurologie. 

De zogenaamde negatieve houding van medewerkers hangt nogal eens samen met angst, volgens deskundigen. Anderen wijzen op ‘doemdenken’. Ze verklaren dit echter zelden uit fysieke omstandigheden. 

Depressies kunnen bijvoorbeeld samenhangen met een verlaagde werking van de schildklier. Om maar eens een van de talloze voorbeelden te noemen. Wie geen oog heeft voor dit soort zaken, zou zijn medewerkers wel eens te kort kunnen doen. In dit geval: de diagnose stellen dat iemand a priori negatief is, in plaats van vast te stellen dat iemand wellicht gewoon last heeft van een lichamelijke kwaal. 

Vinden jullie ook niet dat dit soort dingen veel te weinig worden benoemd in verandertrajecten?