Parttime alleen voor watjes?

John is hoofd inkoop in een technisch bedrijf. Een mannencultuur. Hij werkt nu nog 40 uur, maar heeft recent een verzoek ingediend om 32 uur per week te mogen werken.
Vandaag heeft hij gehoord dat dit verzoek is afgewezen. Een leidinggevende functie leent zich volgens de directie niet voor parttime invulling en aangezien John geen echte reden heeft waardoor hij maar 32 uur zou kunnen werken (hij heeft immers geen kinderen), ziet de directie er niets in.
John weet dat hij de wet aan zijn kant heeft staan. In principe heeft iedereen namelijk het recht om parttime te mogen werken. Iedereen die dat wil kan een officieel verzoek indienen en alleen wanneer er zwaarwegende redenen zijn, of wanneer het bedrijfsbelang in het geding is, mag zo’n verzoek geweigerd worden. In het geval van John zijn er geen zwaarwegende bedrijfsbelangen. Uit jurisprudentie blijkt, dat met zwaarwegende bedrijfsbelangen zaken worden bedoeld die niet kunnen worden opgelost door zaken anders te organiseren. Zoals bijvoorbeeld in een ziekenhuis, waar het noodzakelijk is dat er altijd chirurgen aanwezig zijn en waar parttime werken dus kan leiden tot een zaak van leven of dood.
In het geval van John is geen sprake van dergelijke belangen. Hij heeft gewoon een kantoorbaan en wanneer hij de zaken goed organiseert heeft niemand er last van. Alleen dat de mensen er even aan zullen moeten wennen dat John op woensdag afwezig is. Maar dat lijkt hem niet onoverkomelijk.

De directie, bestaande uit wat mannen van de oude stempel, vindt echter dat parttime werken in zijn functie niet kan. Punt uit, discussie gesloten.
John baalt als een stekker van deze starre en ouderwetse houding. Hij heeft het erg naar zijn zin op zijn werk en wil daar dus graag blijven. Hij wil ook graag 32 uur werken. Hij weet dat hij de beslissing van de directie juridisch kan aanvechten, maar is bang dat hij hiermee de arbeidsverhoudingen op scherp zet. Het is een serieus dilemma. Hoe kan hij dit het beste aanpakken?