Amy Winehouse: een slechte vorm van talentontwikkeling

Toen ik jong was, zo’n jaar of zeven, was ik een fan van popmuziek. Ik las Muziek Expres en herinner me nog een cover met Peter Green van Fleetwood Mac. Ik liep voor op mijn leeftijdgenoten met wie ik destijds geen zinnig woord
kon wisselen over muziek. Intussen ben ik aan alle kanten ingehaald, ook omdat mijn muzieksmaak in de jaren zeventig en tachtig verschoof naar klassieke muziek.

De popwereld heb ik sindsdien ervaren als een wereld met een paar grote talenten en een heleboel herhaling. Waar rock zich vroeger met veel
effect verzette tegen een samenleving van fatsoen- en moraalridders, is het
tegenwoordig de hobby van suburban boys en girls die denken dat ze outcasts zijn, als ze klinken als de rebelse, vrijbuiterigeof experimentele bands van weleer. Rockmuziek is gewoon een vak op een hogeschool geworden.

Dit weekend overleed Amy Winehouse. En dat deed behoorlijk
pijn. Omdat zij zo’n stem was, en zo’n persoonlijkheid, die nu eens niet uit de
muziekhobbyhoek van een nieuwbouwwijk voortkwam. Winehouse was met haar bijna Motown-achtige stemgeuid een absoluut monument tussen de popiconen van onze tijd. Hoewel ook zij iets herhaalde (daar komt de popmuziek niet los van) was ze onmiskenbaar een onwerelds groot talent. Ze was iets tussen Billie Holiday en Janis Joplin in.

Dat ze uiteindelijk ten prooi viel aan de drugs, maakt me toch woedend. Talent dat verwoest wordt door destructieve krachten is bijna net zo erg als talent dat niet kan woekeren omdat het zwelgt in de welvaart en decadentie van onze dagen. Het is een aanklacht tegen onze samenleving dat een zangeres als Amy Winehouse ten onder is gegaan.

Wie foto’s en filmpjes ziet van haar een paar jaar geledenziet een prachtige jonge vrouw, een belofte van jewelste. Zie je haar in media van de laatste 2 jaar, dan schrik je. Vooral het filmpje waarin ze langs een file loopt en half wankelend, half rokend door paparazzi wordt vastgelegd is te pijnlijk om aan te zien.

Ik ken wel wat musici. Ze zijn moeilijk om mee te leven. Nachtbraken en altijd bezig met muziek. Hun taal. Ik zie het dan wel eens dat de rest er niet meer toe doet. Als de muziek maar goed is. Ze zijn toegeweid aan hun vak als geen ander. Daarvoor moet af en toe een muzikant of muzikante de tol betalen.

Dat dat nu een van de grootste talenten ter wereld moet zijn is ironisch. Amy Winehouse is 'back to black'.

(Op www.egobert.wordpress.com schrijft Bert dat we niet gebukt moeten gaan onder het leed in de wereld: 'Oslo, Amy Winehouse en eindeloze hoosbuiten; ga er niet onder gebukt!' Meer van zijn hand vindt u op de twitteraccount Goeroetweets)