Rotterdam gastvrije stad?

De bedoeling van gastvrijheid is dat je er een blij en een fijn gevoel van krijgt.
Maar helaas; gastvrijheid is in Nederland verworden tot een JA – NEE sticker op de deur.

Gastvrijheid is verworden tot een tv soap. Nederlanders weten bijna niet meer wat echte gastvrijheid is en denken aan een fenomeen uit de vorige eeuw.
Gastvrijheid is in de 21e eeuw echter een soort virtuele beleving geworden.
Gastvrijheid is, met alle respect, verworden tot Eddy Zoey die het moet gaan vragen aan Hollandse voordeuren met de vraag, hoe gastvrij bent u? Bij de vraag alleen al verstijven de mensen aan de deur, Oei? dat kost geld, Oei? wie is die gek aan de deur. Oei? wat is dat voor stomme vraag en wat wil die eikel aan mijn deur?

Man bijt hond doet precies hetzelfde met de vraag; mogen we even bij u mee eten? Ook daar verbazende reacties. Gastvrij? ...wat is dat voor een woord? Hoezo mee eten? Heb je honger dan?

Welk gezin zit er nog gezellig \'s avonds aan tafel in ons land, de dag door te nemen? Papa zit nog vast in de file en eet wel wat later uit de magnetron. Moeder is druk bezig de gebruiksaanwijzingen te lezen op de achterkant van de gemaksvoedingproducten.
Zoon Roger eet zijn pizza achter de PC en dochter Suzan eet haar gemakseten op haar eigen kamer, samen met haar vriendin. En mama kijkt al ‘dinerend’ naar een soap over gastvrijheid op tv. Hoezo, tafelmanieren en jonge mensen de etiquette en stijlvaardigheden aanleren.
Hoezo, communiceren en al tafelend je emoties van de dag bespreken.
Gastvrijheid! ...althans dat woord wordt er voor gebruikt, is alleen nog een fenomeen wat we nog kennen van tv soaps. Programma’s als; ‘mijn tent is top’, ‘nu we er toch zijn’, bent u gastvrij of niet’, ‘herrie in de keuken’, ‘hotel op stelten’, ‘wie is de kok, ‘de smaakpolitie, Life & Cooking et cetera. Eddy Zoey, Herman den Blijker, Joris Linssen, Irene Moors & Carlo Boshart, Joop Braakhekke en meer van dat soort ‘artiesten’ maken daarbij de dienst uit. Heerlijk onderuit liggen en staren naar de virtuele wereld van gastvrijheid.
De gezellige en gastvrije eettafel is verruild voor het flatscreen. Wat een verarming, zeg!

En dan de grotere steden met hun mooie city-marketing die zich gastvrij willen promoten. Maar hoe gastvrij zijn ze dan? Meestel is gastvrijheid zeer ernstig in conflict met veiligheid en niet te vergeten de bizarre parkeertarieven waar je alleen nog met je chipknip kan betalen.
Geen openbare gastvrije stadstoiletten en geen duidelijkheid over P+R plekken aan de rand van de stad waar je nog ‘voordelig’ kan parkeren. Geen zitbankjes voor minder validen en geen duidelijke informatieborden voor de gasten van de stad. En probeer in de tram of bus van Rotterdam maar eens een kaartje te kopen. Te hoge prijzen in kwalitatief middelmatige horecabedrijven of op een fatsoenlijke manier je fiets proberen te stallen bij een station in een van onze grotere steden. Hoe basaal gastvrij wil je dan zijn, als stad?
City marketing is slechts gemaakt voor de ego’s van politici en bestuurders, niet voor gasten in de stad. Gastvrijheid komt uit het hart en niet door de bemoeizorg van ambtenaren.
Ga maar eens het dienstbetoon, de bejegening en de gastvrijheid testen in het gemeentehuis van die ‘gastvrije stad’. Daar wordt je echt niet vrolijk van.

En dan al die journalisten die rubriekjes moeten vullen in gerenommeerde kranten met negatief geklaag over de gastvrijheid in de Nederlandse horeca. De klacht gaat meestal over een onbenullig restaurant in de zijstraat van een zijstraat en waar ze zijn bediend door een hbo student die Roger heet en niet van (t)huis uit iets heeft meegekregen over gastvrijheid, dienstbaarheid en hoe je met gasten dient om te gaan. Meestal wordt je dan aangesproken op een wijze zoals: Hi, Hallo of kortweg, Dag? ...kan ik je helpen! Hoezo helpen. Er valt niets te helpen. Ben ik dan een hulproepende of hulpeloos? Zie ik er uitgehongerd en onverzorgd uit? Ik roep toch geen HELP! Vraag gewoon netjes en vriendelijk; waarmee kan ik u van dienst zijn! Ondanks dat; als elke dienstverlener het serviceniveau zou halen van de horeca, dan stonden we er heel wat vrolijker voor met ons, gastvrije dienstbetoon.

Gastvrijheid zit in onze genen, alleen het genetische DNA wat daar verantwoordelijk voor is, is enigszins gedeformeerd. We zijn het verleerd en het wordt ons niet meer voorgedaan. Gelukkig zit het nog zorgvuldig opgesloten in onze menselijke genen en kan het weer uitstekend worden gereactiveerd en worden (aan)geleerd. Het gen van; vriendelijkheid, glimlachen, plezier, vrolijkheid, geluk en aandachtschenken weer gaan activeren, dat is pas echt lollig.
Aandacht voor gastvrijheid staat gelukkig weer volop in de belangstelling. Ondernemers hebben (h)erkend dat het werkt. Gewoon, omdat gastvrijheid een werkwoord is. Maar hoe maak krijg je authentieke, vriendelijke, vrolijke en glimlachende gastvrijheid in organisaties aan het werk? Daar ben ik u graag mee van dienst!

Fons Bitter, consul in gastgedrevenheid
CONSULAAT VOOR GASTVRIJHEIDMANAGEMENT