Is de service bij AH soms een sprookje?

Het is nog niet zo lang geleden dat het bij AH een sprookje leek om te gaan winkelen. Waarbij je de kans liep een vliegend tapijt langs je hoofd  te voelen scheren, 1 van de 7 dwergen iets van de onderste schap voor je zou kunnen pakken en Langnek de boel van grote hoogte in de gaten hield.  Natuurlijk wilde ook ik, net als duizenden met mij,  mijn zegeltjes plakken om korting te kunnen opstrijken voor De Efteling.

Zomaar een donderdag rond lunchtijd.

Ik heb helaas geen muntje bij de hand voor een karretje, dan maar een mand om boodschappen voor een 5 persoonshuishouden in te slaan.

Moeizaam leg ik de laatste meters  naar de kassa af, omdat ik zoals altijd teveel meeneem.    Ik loop wat scheef door de mand die topzwaar aan mijn ene arm hangt.  Onder de okselfrisse andere arm klem ik op de valreep nog een fles cola.  De draagstrip van het voordeelpak closetpapier kan ik nog net met de vingers van mijn linkerhand omvatten. Opgelucht bereik ik zonder iets te laten vallen kassa 1.

De klant voor mij is een oudere dame die ieder artikel tergend langzaam op de band legt.

Uit respect voor de bejaarde medemens weet ik natuurlijk mijn ongeduld te bedwingen.

Dan is het mijn beurt, razendsnel haal ik mijn boodschappen uit de mand.

De kassadame begroet mij met een vriendelijk goedemiddag en begint de artikelen te scannen. Met gezwinde spoed loop ik door om mijn boodschappen in te pakken.

Het is bijna een sport om voordat het laatste artikel is gescand de rest van de boodschappen al in mijn tas te hebben. In dit geval zelfs twee, want door de overdosis aan boodschappen is er een plastic tas bij nodig.

‘Heeft u een bonuskaart mevrouw’? Ja, die heb ik en hoera! het scheelt me toch weer zo’n vier euro. ‘U wilt pinnen? Ik knik en doe een greep in mijn portemonnee.  Zo’n 5 pasjes haal ik tevoorschijn, maar die van Fortis ontbreekt.

Het zweet breekt mij uit en snel achterom kijkend zie ik de rij voor de kassa steeds langer worden. Paniek slaat toe als een zeer helder beeld mij voor de ogen flitst: mijn dochter! Zij heeft mijn pinpas geleend.

‘Mevrouw’….

Met een klap keer ik terug tot de realiteit en begrijp dat ik nu iets moet zeggen, namelijk dat ik niet KAN betalen.

De dame van de kassa kijkt mij wazig aan als ik zeg dat ik niet kan pinnen en ook niet cash kan betalen. Maar dat zal vast geen probleem zijn want ik woon vlakbij en haal een andere pinpas, zeg ik opgewekt om mijn ongemakkelijke gevoel te maskeren.

‘En mijn tassen kunnen wel even hier bewaard blijven toch?’

Ze moet de wanhoop in mijn ogen gezien hebben maar toch klinkt haar verrassende antwoord: ‘nee mevrouw, dat gaat niet’.

‘Wat dat gaat niet? Het is wel eens eerder gebeurd en ik kom hier verdikkeme 6 dagen in de week. Ik neem aan dat ik toch wel tot een vaste klant gerekend mag worden.’

‘Helaas mevrouw, we hebben nieuwe regels.’

 Huh?

’U moet uw boodschappen weer uit uw tassen halen en straks opnieuw afrekenen.

Ik roep wel even een collega die kan erbij  helpen’.

‘Maar waarom is die regel ingesteld’, zeg ik inmiddels flink geïrriteerd.

‘Omdat het voorgekomen is dat klanten hun boodschappen helemaal niet meer kwamen ophalen’, legt ze geduldig uit.

Natuurlijk sputter ik nog even door, maar er valt niets tegen in te brengen.

De betreffende collega komt er aan en begint de boodschappen 1 voor 1 uit mijn tassen te pakken en in een nieuwe mand te leggen. Ik kan het niet langer aanzien.

Met het schaamrood op de kaken en nog namopperend vlieg ik (net als de voordeelpakken) de winkel uit. Het lukt mij om binnen 5 minuten met een geldig betaalmiddel terug te zijn op de plek des oordeels.

Ik zie dat er voor mijn boodschappen twee mandjes gebruikt zijn waarmee ik dus opnieuw langs de kassa moet. Het is me mijn eer te na om dezelfde kassa te nemen. Nee, met mijn twee mandjes waarmee ik nu wel in balans loop, ga ik naar een kassa die net open gaat. Lekker puh!

Sprookjes lopen toch altijd goed af? Hoewel….het is mijns inziens een happy end met een bittere nasmaak.

Bij een andere regionale supermarkt heb ik navraag gedaan en bovengenoemde situatie geschetst.

Er werd aangegeven dat het geen probleem is om de boodschappen bij de desbetreffende kassa te laten staan. Of men bewaard ze bij de klantenservice. De klant kan bij terugkomst de rekening vereffenen en de boodschappen hoeven niet opnieuw gescand te worden.

Ik denk dat ze er binnenkort een vaste klant bij gaan krijgen…..